اثر سمیت برخی مواد ضد انجماد در جنین ماهی قره برون Acipenser persicus)) به روش غوطه وری

  انجماد جنین ماهیان، نیازمند ورود مقادیر و غلظت های مناسبی از مواد ضد انجماد به قسمت های مختلف جنین می باشد. در این مطالعه به منظور بررسی اثر سمیت مواد ضد انجماد، جنین ماهی قره برون (در دو زمان 24 و 48 ساعت پس از لقاح) مورد بررسی قرار گرفت و از متانول، اتیلن گلیکول و 1و2- پروپان دی اُول (در غلظت 1 تا 6 مولار)، ساکارز و عسل (در غلظت های 15،10و20 درصد) و پلی ونیل پیرولیدون (با غلظت های 10،5و15 درصد) به عنوان مواد ضد انجماد استفاده گردید. جنین ها در دو زمان 5 و 10 دقیقه در این مواد غوطه ور، سپس آبکشی شدند و تا زمان تفریخ در داخل انکوباتورها قرار گرفتند.نتایج نشان داد در میان مواد ضد انجماد مورد بررسی در این تحقیق ، اتیلن گلیکول بیشترین سمیت را داشت. جنین ماهی قره برون غلظت های مختلف متانول را نسبت به اتیلن گلیکول بهتر تحمل کرد. ا و2- پروپان دی اُول نسبت به متانول و اتیلن گلیکول در غلظت های مورد استفاده، دارای درصد تفریخ بالاتری بود و جنین ماهی قره برون در هر دو مرحله 24 و 48 ساعت پس از لقاح، حساسیت کمتری نسبت به غلظت های مختلف این ماده از خود نشان داد. با افزایش غلظت و زمان غوطه وری، درصد تفریخ کاهش یافت و با افزایش زمان غوطه وری در تیمار های مربوط به ساکارز و عسل درصد تفریخ افزایش یافت. کاهش درصد تفریخ می­تواند در اثر شوک اسمزی، عدم تعادل یونی و یا اثر سمیت مواد ضد انجماد باشد. در نهایت در میان مواد مورد آزمایش در این تحقیق، با پیشرفت روند تکاملی از 24 به 48 ساعت پس از لقاح، حساسیت جنین قره برون نسبت به غلظت های مختلف 1و2- پروپان دی اُول و پلی ونیل پیرولیدون کاهش یافت در حالی که، با پیشرفت مراحل تکاملی، حساسیت جنین قره برون نسبت به غلظت های مختلف متانول، اتیلن گلیکول، ساکارز و عسل افزایش یافت و اثرات سمی این مواد بیشتر شد.